Σκυλλίας

Στο πιθανό μέλλον…

Πλήθος κόσμου είχε κατακλείσει τις ακτές στο Korfez, στο Degirmendere, στο Fatih και Hersek έξω από τον Ναύσταθμο του Golcuk. Οικογένειες, φίλοι, πατριώτες της Μεγάλης Τουρκίας είχαν έρθει για να δουν την έξοδο του Στόλου. Oι ετοιμασίες έγιναν γνωστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέρες πριν, αλλά το ίδιο πρωί οι ειδήσεις κατέκλεισαν τον κόσμο με εικόνες και αυτός φυσικά ανταποκρίθηκε με το παραπάνω. Ο κόσμος παθιασμένος, ενθουσιασμένος ούρλιαζε από χαρά από περηφάνια από λατρεία.

Τα πλοία με την σειρά τους σημαιοστολισμένα και με τα πληρώματα στις λευκές στολές να στέκονται από πλώρη σε πρύμη, έδειχναν την δύναμή τους καθώς έβγαιναν από στις 10 το πρωί ένα ένα στην θάλασσα της Προποντίδας. Η τελευταία λέξη της εγχώριας τεχνολογίας, φρεγάτες και κορβέτες, με γωνίες και απαλό γκρι χρώμα, μοντέρνες και στέλθ.  Οι MILGEM και οι TF2000 έδειχναν, και πραγματικά ήταν επικίνδυνα. Τα ίδια πλοία  - δεκατέσσερα σε αριθμό, 8 κορβέτες ASW και έξι φρεγάτες AAW - θα έβγαιναν το ίδιο βράδυ από τα στενά του Ελλήσποντου. Τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά, το μόνο άγνωστο ήταν οι απώλειες του εχθρού - αν θα τολμούσε. Γιατί ο εχθρός έπρεπε να τολμήσει και πολύ μάλιστα για να τα βάλει μαζί τους με τα παλιά σκαριά του.

Η περιοχή που διεκδικούσε η Τουρκία, η περιοχή που έλεγε η κυβέρνηση ότι ήταν τουρκική όσο το Μπλε Τζαμί ήταν ελάχιστα εκτός των 6 ν.μ. της Λήμνου και εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Μικρά ελληνικά πλοία, ΠΚΒ και περιπολικά έπαιζαν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού δύο βδομάδες τώρα με τα μεγάλα πλοία της Τουρκικής Ακτοφυλακής. Οι δύο αυτές εβδομάδες δεν ήταν ήσυχες στο TDN – τα πληρώματα πέρασαν από όλα τα γυμνάσια και οι εξομοιωτές αναπαρήγαγαν δεκάδες σενάρια μάχης. Το ναυτικό χρειαζόταν αυτό το χρόνο για να ετοιμαστεί και η Ακτοφυλακή τους τον έδωσε απλόχερα με την συγκατάθεση της Προεδρίας. Το προηγούμενο οι άντρες ειδοποιήθηκαν στα σπίτια στα κρεβάτια τους να γυρίσουν στα πόστα τους. To πρωί, η δημόσια ανακοίνωση από τον Πρόεδρο για την κυριότητα του θαλάσσιου οικοπέδου άναψε το φιτίλι. Το TDN επίσημα ανέλαβε καθήκοντα.  Ταυτόχρονα με τον βόρειο στόλο, στον νότο η δύναμη Αιγαίου με τις ΜΕΚΟ τα OHP και τα Kilic έβγαιναν για να κλείσουν τα στενά ανάμεσα στις Κυκλάδες, να αποκόψουν τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο, με ταχεία κίνηση «πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά». Η ΤΗΚ με μία μοίρα F35 και 220 F16 είχε μπει και αυτή σε αγώνα ετοιμασίας και πιθανής σύγκρουσης και απογείωνε αποστολές CAP. Ο μόνος θεατής ήταν ο Τουρκικός Στρατός, δεν θα χρειαζόταν η υποστήριξή του σε μια κλασική αεροναυτική σύγκρουση. Οι Έλληνες που βρίσκονταν στο ναδίρ της ισχύος τους τα τελευταία είκοσι χρόνια, άρχισαν άμεσα τις εξόδους από τους ναυστάθμους, λεπτά μετά την τουρκική ανακοίνωση. Δεν είχαν πολλά μέσα να παρατάξουν στα 70 τουρκικά πλοία που θα έβγαιναν στο Αιγαίο και αυτά εκτός των υποβρυχίων ήταν εικοσαετίας το λιγότερο.

Ένα-ένα τα πλοία βγήκαν σε σειρά πρώτα οι MILGEM και πίσω τους οι TF2000. Τράβηξαν δυτικά με πορεία βόρεια της Προικοννήσου και από εκεί στα Στενά και την Λήμνο. Ο Ελλήσποντος φυλάσσονταν με ισχυρές δυνάμεις. Έξι υποβρύχια Τype209 και δύο νέα Τype214, σε δύο παράλληλες σειρές με 4 υ/β η καθεμία, σχημάτιζαν ένα μεγάλο ημικύκλιο. Στην επιφάνεια η ΤΗΚ είχε δύο Α/Α πυροβολαρχίες PAC-3 που μόλις είχαν μπει σε υπηρεσία, για τα αντιπλοϊκά βλήματα της Λήμνου και ίσως κάποιον τρελό στα παλιά Μirage-2000. Τα τουρκικά πλοία με την σιγουριά της ασφάλειας των στενών προχωρούσαν δυτικά με την οικονομική ταχύτητα των 22 κόμβων.  Η Ακτοφυλακή τους είχε ανοίξει διάδρομο παραπέμποντας την πυκνή θαλάσσια κίνηση στα βόρεια και νότια παράλια αντίστοιχα, για να υπάρχει απόσταση μεταξύ πολιτικών και των πολεμικών πλοίων.

Το Παναμέζικης Σημαίας "Sea Serpent" ήταν ένα 25χρονο άδειο γκαζάδικο LNG. Είχε αλλάξει πορεία προς την Ευρωπαϊκή ακτή για να περάσουν νότια τα Πολεμικά και είχε δέσει με τις  διαταγές της Τουρκικής Ακτοφυλακής έξω από το  Silivri. Το πλήρωμα δεν είχε οπτική επαφή με τα πολεμικά. Ο πλοίαρχος στην γέφυρα κοίταγε την εικόνα στο ραντάρ - η οθόνη έδειχνε ίχνη μεγέθους ψαρόβαρκας στην απόσταση των 15 μιλίων. Περίμενε μέχρι η τελευταία TF2000 να περάσει ακριβώς νότια, όταν έπιασε το δορυφορικό τηλέφωνο δίπλα στην θέση του. Χρησιμοποιώντας ένα αποθηκευμένο νούμερο στην μνήμη κάλεσε τον αριθμό. Από την άλλη άκρη του κόσμου μια γυναικεία φωνή του απάντησε ευχάριστα και στον προώθησε στον αρχικαπετάνιο της ναυτιλιακής εταιρίας. Το ενημέρωσε για την γρήγορη όπως πίστευε επαναφορά στο δρομολόγιο. Θα έφτανε στην Beregovaya στην ακριβώς στην ώρα του, ίσως και με μικρή καθυστέρηση, αντάλλαξε 2-3 βωμολοχίες με τον παλιό του φίλο, τον αποκάλεσε Δραγούμη και έκλεισε. Όπως όλοι οι πλοίαρχοι παγκοσμίως πολεμούσε τον χρόνο.  Ο συγκεκριμένος πολεμούσε και κάτι άλλο. Ο παλιός του φίλος δεν ήταν γνωστός από την Σχολή Εμποροπλοιάρχων στην Πρέβεζα ή την Μηχανιώνα αλλά από την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στο Χατζηκυριάκιο. Συνταξιούχοι και οι δύο είχαν μπει εθελοντικά στο πρόγραμμα ενίσχυσης του ΠΝ. Ο ένας έλεγχε την κίνηση μέσα από μια εταιρεία-βιτρίνα 6 πλοίων φορτηγών και γκαζάδικων με αρκετή αληθοφάνεια ώστε τα κέρδη από τις μεταφορές να καλύπτουν με το παραπάνω το μπάτζετ της επιχείρησης. Ο άλλος ήταν κυβερνήτης στο ένα και τοπικός διοικητής της σημαντικότερης αποστολής του Κλάδου Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας. Όπλο του δεν ήταν μια κομψή φρεγάτα αλλά το ίδιο το γκαζάδικο ένα τετράγωνο πράγμα η ομορφιά του οποίου είχε ανταλλαγεί με την δυνατότητα μέγιστου φορτίου στους 35,000 τόνους εκτόπισμα. Το πλοίο είχε μετασκευαστεί στα ναυπηγεία της Hyundai Mipo Dockyard με τροποποιημένο το πρώτο από τα τέσσερα διαμερίσματα, λίγο μπροστά από την υπερκατασκευή που κοιμόταν και ζούσε το ολιγομελές πλήρωμα. Οι Κορεάτες ήταν στα πρόθυρα να χάσουν και τα τελευταία πλοία  στα ναυπηγεία της Κίνας και τέλειωσαν γρήγορα και χωρίς ερωτήσεις. Νοτιοδυτικά των Αντικυθήρων το πρώτο του φορτίο είχε μπει με την βοήθεια του παλιού αρματαγωγού Σάμος μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Εκεί είχε μείνει βαθιά στο πρώτο διαμέρισμα τρεισήμισι χρόνια δίπλα στο υγροποιημένο μεθάνιο που πηγαινοέφερνε το καράβι από την Ρωσία στην Ρεβυθούσα. Η κρίση βρήκε τα 4 LNG σε διάφορες φάσεις, 2 σε σταθμούς ένα για επισκευές και ένα στα ναυπηγεία Ελευσίνας για επισκευές. Το Sea Serpent ήταν μόνο του με το βάρος της αποστολής στο πλήρωμά του, και στην ΔΥΚ.

Η Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών είχε αλλάξει χαρακτήρα με την αλλαγή του δόγματος αρχές της δεκαετίας και από τμήματα ταχείας αντίδρασης είχε γίνει τμήμα επιχειρήσεων εθνικού συμφέροντος στα χέρια του Κλάδου Πληροφοριών. Είχε διπλασιάσει δύναμη, είχε αγοράσει υλικά και είχε εκπαιδευτεί για μια σειρά αποστολών που περιελάμβαναν εχθρικές ακτές και ενδοχώρα όλων των γειτονικών χωρών. Η Ομάδα 4 ήταν η ομάδα που επιλέχθηκε αρχικά για την συγκεκριμένη αποστολή καθώς έχασε την αρχική αποστολή ναρκαλιείας στο διακλαδικό ΤΕΝΞΗΘ. Ο Κλάδος Πληροφοριών είχε υποκλέψει το σήμα κλήσης των πληρωμάτων στους ναυστάθμους και ο ίδιος εξέπεμψε το δικό του. Η ΔΥΚ απάντησε.  Με το πλοίο να έχει ήδη αποπλεύσει, οι άντρες πρόλαβαν το πλοίο με μια πτήση με C27 στον Αγ. Ευστράτιο και από εκεί με CB90 καβάλησαν τις πλαϊνές ανεμόσκαλες για τα διαμερίσματά του. Μονάδες του Λιμενικού επανέλαβαν σε μια ντουζίνα άλλα πλοία την ίδια διαδικασία δήθεν ελέγχου για να μην κινήσουν υποψίες. Η ομάδα της ΟΥΚ 4 δεν επέστρεψε πίσω αλλά κατέβηκε στα αμπάρια του πρώτου διαμερίσματος από μια πόρτα ασφαλείας στο μηχανοστάσιο. Εκεί επιθεώρησε και έλεγξε το αποθηκευμένο υλικό. Με ικανοποιημένο τον διοικητής της, ασφάλισαν τα πάντα και ανέβηκαν τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες πάνω στα διαμερίσματα για φαγητό και ύπνο. Ήθελαν ενέργεια όσο κανείς άλλος. Όταν το Sea Serpent μπήκαν σ τα – ανοιχτά ακόμα -  στενά ο πλοίαρχος τους ξύπνησε και τους ενημέρωσε για την ανακοίνωση και την ελληνική δυναμική απάντηση. Η αποστολή τους είχε εγκριθεί από τον ίδιο τον Αρχηγό. Οι άντρες άρχισαν να ετοιμάζονται. Άρχισαν να ντύνονται. Εσωτερικά τα θερμομονωτικά εσώρουχα, πάνω τους οι στολές κατάδυσης, πάνω σε αυτές τα γιλέκα με τον προσωπικό εξοπλισμό. Όταν τέλειωσαν, ξάπλωσαν στις κουκέτες και περίμεναν. Άλλοι διάβαζαν, άλλοι έβλεπαν ταινίες άλλοι κλείστηκαν στον κόσμο τους και άλλοι ξαναέκλεισαν τα μάτια. Βόρεια της Προικοννήσου, ειδοποιήθηκαν και κατέβηκαν πάλι στο αμπάρι. Στο εσωτερικού αυτού βρίσκονταν τα υλικά τους. Οι μπουκάλες οξυγόνου κλειστού κυκλώματος, τυφέκια HK MP7, και σε μια σειρά είκοσι οχήματα τύπου ‘Σκυλλίας’ εις μνήμη του πρώτου δύτη μάχης. Τα οχήματα ήταν ογκώδη με εκτόπισμα 1,5 τόνου.  Όχι κάτι ιδιαίτερο τεχνολογικά. Μετασκευές των ιταλικών Μαγιάλε του ΒΠΠ με δεξαμενές οξυγόνου για το πλήρωμα που τα καβάλαγε. Η μόνη βασικά προσθήκη τεχνολογικά ήταν μια μικρή κονσόλα με ηλεκτρονικά για τον δεύτερο άντρα. Δεν ήταν καθεαυτό υποβρύχια, είχαν μικρή ικανότητα κατάδυσης μόλις 100 πόδια. Οτιδήποτε πάνω τους ήταν φτιαγμένο για να δώσει στα σκάφη αρκετή μεταφορική ικανότητα. Δύο – δύο οι σαράντα άντρες καβάλησαν τα οχήματα και έδωσαν σήμα στο μηχανοστάσιο. Με σήμα του τελευταίου το αμπάρι άρχισε να γεμίζει νερό ώσπου έφτασε σε ύψος την εξωτερική στάθμη. Οι άντρες έβαλαν μπροστά τις μηχανές και τα οχήματα ξεκόλλησαν από τον πάτο. Στο κεντρικό σημείο του διαμερίσματος ο πάτος άνοιξε όταν δύο μεταλλικές πλάκες σύρθηκαν στα πλαϊνά. Ένα ένα τα οχήματα με έφτασαν πάνω από την οπή και δύο ανα συγκεκριμένο χρόνο βούτηξαν «μέσα» με πλήρη ώση και με γεμάτες τις δεξαμενές έρματος για να αποφύγουν τις δύο έλικες του πλοίου. Στα 80 πόδια βάθος ανέβηκαν στα 30 πόδια και σταθεροποιήθηκαν στο σημείο. Ενάμιση μίλι ανα ζεύγος όλα εκτός μέχρι το σήμα της Τουρκικής Ακτοφυλακής και την αναγκαστική αλλαγή πορείας. Δεκαπέντε μίλια από το τέλος μέχρι την αρχή,  με πρώτο ανατολικά το σκάφος του διοικητή. Εκεί περίμεναν 14 κύρια πλοία μάχης, ανα τέσσερις άνθρωποι σε οπτική επαφή, απόλυτη ησυχία και με το βάθος κάτω τους στα τουλάχιστον μέτρα. Ο δεύτερος ανα όχημα έβγαλε από πίσω του μια μπλε σημαδούρα μεγέθους παλάμης με ενσωματωμένη κεραία και την άφησε να ανέβει στην επιφάνεια σέρνοντας κάτω της ένα ίδιου χρώματος καλώδιο. Το συνέδεσε στην κονσόλα του και περίμενε σήμα.

Ήταν απόγευμα και το φως στα μέσα Ιουνίου ήταν αρκετό για τα πληρώματα της γέφυρας της πρώτης TF2000 να διακρίνουν την Προικόννησο στο βάθος. Δεν είχαν άγχος για την αποστολή τους, πώς θα μπορούσαν άλλοτε όταν έπλεαν σε τέτοιο τεχνολογικό θαύμα. Στο κέντρο διευθύνσεως μάχης πίσω και κάτω από την γέφυρα ο κυβερνήτης έκανε ασκήσεις-εξομοιώσεις με τους άντρες των α/α. Πλάι τους σε άλλη κονσόλα ο χειριστής του σονάρ και ο χειριστής του ραντάρ αντάλλαζαν απόψεις για τον κενό διάδρομο σε αέρα και θάλασσα μπροστά τους, μακάρι να τον είχαν κάθε φορά, θα κέρδιζαν 2 ώρες στα σπίτια τους. Πίσω και μπροστά τα άλλα πλοία φαίνονταν στις δύο οθόνες χάρις ενός εγχώριου συστήματος IFF. Μια γραμμή μπροστά έδειχνε με κατεύθυνση και μήκος την πορεία. Οι γραμμές σχεδόν έφτιαχναν μια ίσια γραμμή από την Προικόννησο μέχρι  το Hersek. Κάθε τουρκικό πλοίο πλοίο είχε απόσταση ενός μιλίου, ήθελαν να είναι κοντά, ώστε όταν βγουν απο τα στενά να έχουν αλληλοκαληπτόμενους τομείς ραντάρ και α/α προστασίας. Στις οθόνες αυτό συμβολιζόταν με κύκλους γύρω από κάθε σήμα, ο ένας μέσα σε άλλον δίπλα, με μέγεθος ανάλογα την απόσταση πρόσκτησης των συστημάτων του έρευνας αέρα(με κόκκινο χρώμα) ή θάλασσας (με μπλε).

Ο αρχικαπετάνιος στον Παναμά έκλεισε το τηλέφωνο.  Ο Ιωάννης Δραγούμης είχε αρχικά ΙΔ, ο αριθμός 14 στο ελληνικό αλφάβητο. Το πλοίο θα έφτανε ακριβώς άρα ήξερε και πότε και από πού περνούσε το πρώτο. Άνοιξε ένα βιβλίο και άρχισε να γράφει κωδικούς σε ένα χαρτί ανάλογους διεθνών πτήσεων. Έπιασε ξανά το τηλέφωνο και κάλεσε το σπίτι του στον Αστακό. Μετά την καθιερωμένη κουβέντα με την γυναίκα τους της είπε ότι θα πάει να τους δει, σε συγκεκριμένη ημερομηνία και με συγκεκριμένη πτήση και το έκλεισε. Η τηλεφωνική κλήση καταγράφηκε από τον Κλάδου Πληροφοριών και ένας υπολογιστής μετέφερε το σήμα στον Κλάδο Επιχειρήσεων. Οι ναύαρχοι, οι στρατηγοί και οι πτέραρχοι κοιτούσαν στην κεντρική οθόνη στο έβδομο υπόγειο επιχειρήσεων στο αρχηγείο της Λάρισας την κατάσταση να εξελίσσεται στον ηλεκτρονικό χάρτη στην κεντρική οθόνη.  Ο Αρχηγός Στόλου πήρε το μήνυμα και έδωσε διαταγή αποστολής άλλου στον Αρχιλοχία που το έφερε. Γύρισε και κοίταξε τους συναδέλφους του, οι οποίοι είχαν στρέψει την προσοχή τους στο πρόσωπο του, «Ξεκινάμε» τους είπε.

Το σήμα από τον δορυφόρο λήφθηκε από τις κεραίες των «σκύλων» όπως φώναζαν χαϊδευτικά τα οχήματά τους οι άντρες της ΔΥΚ, δίνοντας στοιχεία για το επερχόμενο κομβόι. Αλλαγές κατεύθυνσης δεν χρειάστηκαν ούτε αλλαγές διαταγών, όλα πήγαιναν ρολόι. Η πρώτη MILGEM πέρασε το πρώτο σκάφος του Πλωτάρχη μόλις 500 μέτρα βορειότερα. Την άκουσε τόσο δυνατά όσο ένα μπλέντερ δίπλα στα αυτιά του – χαμογέλασε όσο του επέτρεπε το επιστόμιο στα χείλια.  Πίσω της θα έφταναν και τα άλλα πλοία. Περίμενε τον αρχικελευστή πίσω του να του δώσει σήμα για την σειρά τους.

Περίμεναν. Η πρώτη MILGEM πέρασε το τελευταίο σκάφος. Δεν ήταν στόχος οι κορβέτες αλλά οι φρεγάτες . Τέσσερις κορβέτες θα γλίτωναν. Ο Πλωτάρχης άρχισε να μετρά αντίστροφα στο πέμπτο πλοίο: 10 η πέμπτη MILGEM, 9, 8, 7, 6 η πρώτη TF 2000, 5, 4, 3, 2,  και ερχόταν το 1 ο προσωπικός του στόχος: η τελευταία σε σειρά φρεγάτα. Έστριψε με το χειριστήρια το σκάφος του προς το σημείο που θα διέσχιζε σε λίγο το πλοίο. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, νερό εντός και εκτός της στολής του. Ο Σκυλλίας του είχε λιγότερο απο 800 μέτρα απόσταση απο την φρεγάτα όταν ο Πλωτάρχης έδωσε σήμα στον Αρχικελευστή πίσω του. Ο συγκυβερνήτης έστειλε ένα σήμα στα άλλα σκάφη μέσω της κεραίας στην επιφάνεια. Ο κυβερνήτης άνοιξε την δεξαμενή έρματος στο νερό το οποίο μπαίνοντας στο σκάφος ταυτόχρονα το βύθιζε.

 Το ζεύγος 20 μέτρα μακριά πήρε το σήμα και ακολούθησε το παράδειγμα – ο Πλωτάρχης τους έβλεπε θολά να κατεβαίνουν μαζί του.  40 πόδια, 50 πόδια, 60 πόδια, 70 πόδια, 80 πόδια - το επιθυμητό βάθος. Ο κυβερνήτης όπλισε με ένα διακόπτη και πάτησε το κουμπί εξαπόλυσης. Από το κάτω μέρος του σκάφους έπεσε μια τορπίλη SUT, μάλλον μια μισή τορπίλη SUT κομμένη περίπου στην μέση. Οι 3129 λίβρες της βασικής έκδοσης δεν χρειάζονταν σε αυτή την αποστολή, δεν θα είχαν 6 μίλια απόσταση ως το στόχο με την μέγιστη ταχύτητα των 35 κόμβων. Όταν οι τορπίλες αποσύρθηκαν από υπηρεσία, η ΔΥΚ τις κράτησε και της πείραξε κατά το δοκούν. Είχαν φτάσει τις 1000 λίβρες βάρος, 572 η εκρηκτική κεφαλή και εμβέλεια ένα μόλις μίλι. Η τορπίλη πέφτοντας απάλλαξε το σκάφος απο το φορτίο του εκτινάσσοντας το σαν μπαλόνι στα 10 πόδια πριν ο κυβερνήτης του με επιδέξιους χειρισμούς, γέμισμα και άδειασμα ξανά της δεξαμενής, και ρίψη έρματος, το κρατήσει πριν πιάσει επιφάνεια. Ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι μετά την έξοδο από το πλοίο.  Στις ασκήσεις όλο και κάποιος έπιανε επιφάνεια,  για να περάσει την υπόλοιπη εβδομάδα τρέχοντας – ο Πλωτάρχης δεν ήξερε αν κάποιο από τα είκοσι σκάφη θα έβγαινε έξω. Ήταν σίγουρος θάνατος για όλη την ομάδα και όχι μόνο το ζευγάρι των δυτών – θα ήξεραν πώς να τους βρουν. Ηρέμησε και αφουγκράστηκε. Άκουσε τον ηλεκτροκινητήρα της SUT να πιάνει την μέγιστη ταχύτητα των ουρλιάζοντας μέσα στο νερό, και δευτερόλεπτα μετά έναν δεύτερο  ηλεκτροκινητήρα (του διπλανού σκύλου) να αναπτύσσει και αυτός ταχύτητα. Δεν είχε χρόνο να «δει» το θέαμα. Επτακόσια μέτρα απο την τουρκική φρεγάτα έστριψε το σκάφος του βόρεια - είχε λιγότερα απο 10 μίλια εμβέλεια, αν ζούσε τα επόμενα λεπτά, για να φτάσει όσο πιο κοντά στην ακτή της Ανατολικής Θράκης και έβαλε μπρός. Όλοι ήξεραν τουρκικά και έφεραν μαζί τους ρούχα, παπούτσια και χαρτιά δεμένα στο σκάφος. Ο ιδρώτας του έρεε κυριολεκτικά μέσα στην στολή, στο μέτωπό του, το έμπαινε στα μάτια. Έπιασε τον εαυτό του να μαζεύει σε όγκο, να κουρνιάζει. Περίμενε πίσω του το «ΜΠΑΜ».

Το πλήρωμα της γέφυρας της τελευταίας TF2000 πήρε το πρώτο σήμα κίνδυνου απο το κέντρο μάχης όταν η τορπίλη έπιασε ταχύτητα κάτω από τον Σκυλλία του Πλωτάρχη. Βρισκόταν στα 650 μέτρα. Ο Αξιωματικός Γέφυρας έδωσε διαταγές ελιγμού δεξιά με μέγιστη ταχύτητα και ο Κυβερνήτης από το ΚΔΜ εντολές για εκτόξευση αντιμέτρων στο νερό. Το σονάρ του πλοίου χτύπαγε κυριολεκτικά το βυθό , η SUT ήταν όπλο των ελληνικών υποβρυχίων. Η Προποντίδα είχε βάθος 3,500 πόδια στα νότια. Πώς και δεν την άκουσαν πιο πριν; Έδωσε διαταγές για να διαβιβάσουν την κατάσταση και περίμενε. Τα άλλα πλοία δεν άκουσαν το σήμα, είχαν τα δικά τους προβλήματα.

Το πρώτο μπαμ δεν ήταν δυνατό - άλλο πλοίο πιο μακριά με κοντύτερα ένα Σκυλλία σε αυτό. Ακολούθησαν και άλλοι ήχοι. Πόσα δευτερόλεπτα ακόμα; Ο Πλωτάρχης άκουγε μόνο – είχε ξεχάσει να μετρήσει δευτερόλεπτα. Ο χρόνος περνούσε αργά σε κάθε μέτρο που έκανε το σκάφος του. Η SUT δεν άκουσε τα αντίμετρα δίπλα της. Το ενεργητικό της σονάρ είχε πιάσει ένα στόχο τεσσάρων χιλιάδων τόννων ακριβώς μπροστά της. Ακούμπησε τα ύφαλα του πλοίου και μπήκε μισό μέτρο μέσα πριν εκραγεί.

Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός. Ο δεύτερος του φάνηκε πιο μακρινός - τα αυτιά του είχαν τραυματιστεί από τον πρώτο, το αριστερό τύμπανο έσπασε, στο δεξί ο τυμπανικός υμένας άντεξε ελάχιστα. Καμία εκπαίδευση δεν τον είχε ετοιμάσει γι αυτό – ήξερε δεν θα άκουγε ποτέ ξανά το ίδιο, μόνο σκιές. Τα ωστικά κύματα τον έφτασαν δευτερόλεπτα μετά τον ήχο της δεύτερης έκρηξης. Ο συνδυασμός τους με την βλάβη στα αυτιά, τον ζάλισε και έχασε τον έλεγχο. Το σκάφος του έκανε κύκλους πριν ο Αρχικελευστής πίσω τον ταρακουνήσει. Έφερε το σκάφος πάλι βόρεια με αρκετή δυσκολία. Το ζεύγος είχε πλησιάσει και έπιασε αριστερά του στα δέκα μέτρα. Απόκοσμοι ήχοι ακούγονταν – μπορεί μακριά μπορεί δίπλα τους δεν ήξερε. Κλάμα των μετάλλων που σήμαινε μόνο ένα πράγμα: ναυάγια.

Η Διοίκηση του TDK δεν ανέμενε επιχειρήσεις για τις επόμενες 6 ώρες. Άλλοι Ναύαρχοι ξεκουράζονταν, άλλοι με τους επιτελείς τους έκαναν πρόβα σε εξομοιωτές τα σχέδια τους. Η πρώτη κλήση ήταν από την τρίτη TF2000 με αναφορά ότι το πλοίο μπροστά της είχε χτυπηθεί από επίθεση υποβρυχίου και έβγαζε πυκνούς καπνούς. Σήματα ανταλλάχθηκαν απο και προς τον Στόλο τα επόμενα δευτερόλεπτα μέχρι που σταμάτησαν τελείως. Οι 20 τορπίλες που έφυγαν απο τα σκάφη χτύπησαν ακριβώς δέκα πλοία. Οι δύο SUT ανα σκάφος ήταν αρκετές για να βυθίσουν τις TF2000 σε χρόνο δευτερολέπτων. Μια κατάφερε με κομμένο το πλωριαίο μέρος να επιπλεύσει περίπου μισή ώρα μέχρι να κατεβάσει με μια υποτυπώδη τάξη το πλήρωμα στα βαρελάκια που έπλεαν στην θάλασσα. Οι MILGEM ανατινάχτηκαν στον αέρα από την πρώτη τορπίλη, ίσως κάποια χρειάστηκε και δεύτερη. – δεν έμεινε κάποιος ζωντανός για να πει. Κανένα αντίμετρο δεν δούλεψε, κανένας αμυνόμενος δεν πρόλαβε να κάνει κάτι.

Οι 4 MILGEM που βρίσκονταν δυτικά της Προικονήσου ζήτησαν διαταγές. Οι κυβερνήτες του ήταν σε σοκ αλλά τα πλοία ήταν ανθυποβρυχιακά. Οι Ναύαρχοι κοντοστάθηκαν. Πόσες τορπίλες για δέκα πλοία; Από πόσα Τ214; Πότε μπήκαν με ποιο τρόπο και πώς; Τους είπαν να προστατευόσουν τον Ελλήσποντο και να κλείσουν οποιαδήποτε οδό διαφυγής. Θα τους έστελναν α/φ ναυτικής συνεργασίας. Από πάνω, πολλούς ορόφους στην επιφάνεια ο κύριος ναύσταθμος ήταν χωρίς πλοία εκτός 2 παλιών ναρκαλιευτικών. Τα έστειλαν στην είσοδο του κόλπου για μπλόφα, και έδωσαν διαταγή στα Α/Α να προσέχουν για Harpoon. Λοιπά ελικόπτερα και πολιτικά πλοία, ότι βρισκόταν στην Προποντίδα, πήρε διαταγή έρευνας και διάσωσης μαζί και το Sea Serpent.  Δεν ήξεραν τί τους είχε χτυπήσει. Ήξεραν  μόνο το μέγεθος την καταστροφής. Τα πλοία του νότου δεν θα ήταν αρκετά. Οι έλληνες δεν τους άφησαν να ηρεμήσουν: λίγα λεπτά μετά, πλοία ανάμεσα στα Δωδεκάνησα θα άρχιζαν να αναφέρουν πλήγματα και αβαρίες, όσα φυσικά πρόλαβαν.

Το πλήθος του κόσμου ξαναμαζεύτηκε το ίδιο βράδυ στα ίδια σημεία που ήταν το πρωί. Τα ουρλιαχτά αυτή την φορά δεν ήταν από χαρά, αλλά απο πόνο.

Ο Πλωτάρχης έπιασε ακτή τα χαράματα ύστερα απο 18 ώρες στο νερό. Είχε κολυμπήσει αρκετά χιλιόμετρα –δεν ήξερε πόσα. Τα τελευταία μέτρα ήταν τα δυσκολότερα της ζωής του. Ελάχιστα από το δεξί αυτί άκουσε τον Αρχικελευστή πίσω του να τον καλεί.  Έβγαλε την στολή και φόρεσε τα πολιτικά ρούχα από τον σάκο που είχε δεμένο στο πόδι. Ό Αρχικελευστής τον περίμενε να ντυθεί και με το τυφέκιο τον κάλυπτε. Τότε βρήκαν από το νερό οι δύο άντρες από το ζευγάρι των σκαφών τους. Ο ένας είχε μια πληγή στον ώμο – θραύσμα από την έκρηξη. Σε ένα κύκλο αντάλλαξαν κουβέντες. Οι τρεις νεαροί ήταν χαρούμενοι με τεράστια χαμόγελο στα πρόσωπά τους - αυτός όχι, όχι ακόμα τουλάχιστον, είχε παιδιά και έπρεπε να γυρίσει πίσω. Τράβηξαν βόρεια, έπρεπε να κλέψουν το πρώτο διαθέσιμο αυτοκίνητο και να πιάσουν εντός της μέρας τα βουλγαρικά σύνορα πριν κλείσουν, πριν καταλάβουν ποιος και τί τους χτύπησε. Ο ήλιος ανέτειλε από την μεριά της παλιάς πρωτεύουσας - σίγουρα ένας καλός οιωνός - και η τύχη ευνοούσε τους τολμηρούς. Οι άντρες τράβηξαν μπροστά.